#tumblr yazarı

[benegeminincisi]

BENİM OLAN BENİMDİR PAYLAŞAMIYORUM İŞTE ANLASANA KISKANIYORUM. BENDEN BAŞKASIYLA YAKIN İLETİŞİMDE OLMANI ÇEKEMİYORUM.

sahiplenme duygusu bitirdin beni ..

[payasrn]

Her akşam aynı tartışma, aynı bağırış, aynı karmaşa… İnsanın herkesten uzaklara kaçıp kendiyle baş başa kalası, yanına sadece bir kalem bir kağıt alası geliyor.

[bensarikaranfil]

İnsan bazen çocukluğuna dönmek istiyor sabah kalkıp o sıcacık battaniyenin altında çizgi film izlemek istiyor,o günlerdeki gibi mutlu ve huzurlu olmak istiyor o günlerdeki gibi sevgi istiyor bunları düşünürken gözleri doluyor insanın ben nasıl bu hâla geldim diye oysa tek derdimiz sabah erkenden kalkıp çizgi film izlemekti peki ya şimdi diye kendini sorguluyor sonra saatlerce dalıp gidiyor..

[birkucukkirlangicmisali]

Bu bünye yağmur istiyor; kasvetli, gri, karanlık günler istiyor.

[incirrexeli]

Yaşamıma kırgınım...🍁

Samimiyetle yaklaştığım her şeyin beni hüzne geri döndürüşüne, tüm sevinçlerimin ödettiği bedellere, var oluşuma,hepsine. Hissettiğim eksikliklerin sebebi olan her şeyi gözyaşlarımla seyrediyor oluşuma kırgınım mesela. Gece olduğunda tek başına hiçbir anlam taşımayan odamın köşesi, düşüncelerimin etkisiyle beni bunalıma sürüklüyor. Yaşadığım her anıma ‘neden?’ diye sormaya devam ettikçe bitkinliğe doğru yol alıyorum, anladıkça da daha derine hapsoluyorum. Ben kendime yetemedim, bu yüzden geçici umutlara bel bağlamanın bedelini ödüyorum..”

[rojinblogs]

Yormadan sormadan seveceğim senii

[nimhandeee]

İki bakışın arasındaki sendin

Bakışların uzağındaki ise ben

Hiç mi hiç eskimedin sen

Beni olabildiğince eskitirken…

[baygezegen]

Bugün 2023 yılının son günü ve hiç bir şey hissetmiyorum. Sevinmiyorum veya üzülmüyorum, hayal kurmuyorum ya da heyecanlanmıyorum ama bunları yapamadığım için acı çekiyorum. Sanırım kaybediyorum...

[sokakotesi]

[duygusuz1pic]

Karşındayım işte . Senin evindeyim . Senin odanda . Çıkmıyorum dışarıya da . Buluşmuyorum arkadaşlarımla . Merak etme yazışmıyorum hiç kimseyle . Gitmeye de çalışmıyorum artık . Ne de olsa sonunda yine senin istediğin oluyor . Sahi ? Küçükken oynadığın oyuncaklarla karıştırdın galiba beni . Yoksa petshop'dan aldığın kafesiyle duvara astığın bir papağanla mı ? Sahi daha ne istiyorsun ki benden ? Hala anlayamadın mı sen , Zorla güzellik olmayacağını ? Katlettin artık beni de... Sahi sonuna kadar böyle susmaya devam mı edeceğim sandın ? Hiç mi düşünmedin yoksa benim de senin gibi yapabileceğimi ? Düşünmedin mi hiç gökteki parlayan yıldızların söneceğini ? Sen belli ki benim neler yapabileceğimi düşünmedin?

[ehverniser]

"Sanıyorum ki, merak duygusunu besleyen şey sevgidir. İnsan sevgi hazzını hissetmediği bir şeye/varlığa karşı nu duyguyu açığa çıkarır. Sevginin yoksunluğu, merakın yoksunluğunu da birlikte getirir."

[benegeminincisi]

Ah gel benim içim sanki durdu sana

[payasrn]

Köpeğin yumuşak, kirli tüylerini okşarken bir adım geri giden bana dikti gözlerini ve duraksayarak “Köpeklerden korkar mısın?” diye sordu olabildiğince nazik bir tonda.

Onun derin bakışlarından saklanmak için gözlerimi ayakkabılarıma sabitleyip “hayır” anlamında başımı iki yana salladım. “Sokak hayvanlarından uzak durmayı tercih ediyorum.”

“Neden?” dedi adeta kızarak. “Onların pis olduğunu mu düşünüyorsun?”

“Hayır, öyle düşünmüyorum. Sadece… günün sonunda onları arkamda bırakıp gideceğimi biliyorum. Onlara umut verip sevdikten sonra evime giderken onları hayal kırıklığına uğratacağımı biliyorum. Ve masum bakışlarla beni takip eden bir canlıyı ıssız sokaklarda bırakmaya gönlüm el vermez, işte bu yüzden onlardan uzak duruyorum.”

Gülümsedi, ama gözlerinin içini buruk bir sis bulutu kaplamıştı.

[bensarikaranfil]

"Çatışmadan kaçmayın, kaybetmekten korkmayın. Bazı kavgalar çıkmalı, bazı kalpler kırılmalı ve bazı insanlar kaybedilmelidir. Bu hayatın yenilenme yoludur..."

[aieniki]

Nereden bilebilirdim bir karanlıkla mücadele ederken, zifiri karanlığın ta kendisi olacağımı. O karanlığa teslim olacağım kimin aklına gerlirdi ki?

Üstelik kendimi, sanki en baştan beri karanlık olanın kendim olduğuna ve aydınlığı haketmediğime dair yalanlarla kandırdığımı farkettim zamanla. O kadar zifiri olmuşum ki , neredeyse içimdeki aydınlığın çığırışlarını bile duyamaz olmuştum.

En karanlık anlarımda bile, içimdeki aydınlığı, başkalarına ışık olsun diye harcadığım zamanları hatırlıyorum. Başkalarına ışık olabilmek adına, kendimi ışık almayan ücra bir hücreye hapsetmişim meğerse. Başkaları aydınlığa çıkacak ise problem değil di benim müebbetim lakin ne başkasına bir fener olabildim ne de içimdeki parıltıyı koruyabildim. Başkalarını aydınlatacaksam, problem değil yanıp kül olmaya razıydım yeter ki ateşimden aydınlansınlar.

Ancak bu yüzyılın siyahlığına ne bir fener olabildim ne de ateşim yetti onları aydınlatmaya. Başkalarını aydınlatmaya olan inancım da yitip gitti zamanla. Bu zamanlardan birinde, içimde unutmuş olduğum bir ışık hüzmesi adeta deldi geçti içimdeki o zifiri karanlığı. Hatırlattı bana, ışığımın içimde olduğunu.

O ışık hüzmesi zamanla yerini doğudan değil de içimden doğan bir güneşe bıraktı. Ve o güneş fısıldadı ruhuma "Sen karanlıkları değil, karanlıklar seni hak etmiyor" Evet, işte böyle doğdu benim güneşim.

[bayanena]

Camın ötesindeki yağmur gibi; dokunuyorum ama karışamıyorum.

Gökyüzü gibi; uzanıyorum ama tutunamıyorum.

O kadar yakın ve bir o kadar uzak...